ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ – ΛΟΓΙΟΙ ΡΙΖΟΚΑΡΠΑΣΙΤΕΣ
Κοινοτάρχες (Μουχτάρηδες) Ριζοκαρπάσου
Κοινοτάρχες (Μουχτάρηδες) Ριζοκαρπάσου
Σήμερα έχουμε τις Κοινοτικές Αρχές και τους Κοινοτάρχες παλαιότερα είχαμε τις Χωρητικές Αρχές και τους Μουχτάρηδες.
Ο Θεσμός των Χωρητικών Αρχών υπήρχε από το 1864, πριν από την ημερομηνία αυτή δεν έχουμε αρκετές πληροφορίες σχετικά με την Τοπική Αυτοδιοίκηση στην Κύπρο.
Επί Οθωμανοκρατίας κάθε κοινότητα είχε ένα κοινοτάρχη, τον γνωστό Μουχτάρη, ο οποίος είχε την εξουσία να διενεργεί την κατανομή της κυβερνητικής φορολογίας μεταξύ των συγχωριανών του.
Οι Χωριτικές Αρχές ασχολούνταν με μεμονομένες υποθέσεις τοπικής αυτοδιοίκησης, στην ουσία ήταν όργανα κεντρικής διοίκησης και είχαν περιορισμένη αυτονομία, γι’ αυτό και δεν μπορούσαν να εισαχθούν στο θεσμό της Αυτοδιοίκησης.
Οι Χωρητικές Αρχές εξακολουθούσαν να υπάρχουν επί Αγγλοκρατίας και εκλέγονταν μέχρι το 1891.
Το 1891 με βάση των Περί Μουκτάρηδων Νόμο, καθιερώθηκε το σύστημα των διορισμών και ο θεσμός μετατράπηκε σε ετήσιο.
Το 1906 καταργήθηκε η νομοθεσία αυτή έτσι ο Μουχτάρης, τα τέσσερα αιρετά μέλη της Χωρητικής Αρχής και οι Αζάδες, εκλέγονταν κάθε χρόνο μόνο από τους άρρενες κατοίκους του χωριού.
Ο θεσμός αυτός διατηρήθηκε μέχρι το 1923, οπότε βάσει του σχετικού νόμου, επανήλθε το σύστημα διορισμών. Από το 1925 ο διορισμός διαρκεί για δύο χρόνια, πράγμα που εφαρμόζεται μέχρι το 1931 όπου τερματίζεται λόγω της εξέγερσης των Οκτωβριανών.
Ως συνέπεια της αυθόρμητης εξέγερσης των Οκτωβριανών, ο διορισμός των Χωρητικών Αρχών γινόταν απευθείας από τον Βρετανό Κυβερνήτη με βάση το νέο Χωρητικό Νόμο του 1936, που αντικατέστησε το νόμο του 1892.
Ο νόμος αυτός, όριζε ότι η Χωρητική Αρχή θα ονομαζόταν σε Χωρητική Επιτροπή Υγείας και πως θα εκτελούσε ταυτόχρονα και άλλα καθήκοντα με βάση το νόμο Περί Χωρητικών Αρχών.
Μετα τις Συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου και την Ανεξαρτησία του Νησίου οι Χωρητικές Αρχές μετατράπηκαν σε Κοινοτικά Συμβούλια.
Ποιο κάτω παραθέτουμε μερικούς από τους πιο γνωστούς Κοινοτάρχες της Κοινότητα μας!
Ενορία Αγίας Τριάδας
Αρβανίτης Νικόλας
Γιαννίκου Μιχαήλ
Ζαρτίου Κωνσταντής
Κτορής Ζαχαρίας
Νικολάου Σέργιος
Παπαδόπουλος Χριστοφής
Παπαδόπουλος Ζαχαρίας
Παπαδόπουλος Στυλιανός
Παπαπέτρου Ιωάννης
Παπαπέτρου Σάββας
Χ’’ Ιωάννου Ζαχαρίας
Χρονίας Θεοφάνης
Ενορία Λεκού
Βλασίδης Δημήτρης
Βλασίδης Ιωάννης
Κλωναρίδης Δημήτρης
Κυπριανού Χριστόφορος
Λαζαρίδης Ζαχαρίας
Λαζαρίδης Πέτρος
Λαζαρίδης Χριστόδουλος
Οικονομίδης Σταύρος
Παλλήκαρος Κώστας
Παναγή Παναγής
Παρπόττας Θεόδωρος
Πτωχόπουλος Χριστόδουλος
Ρούσσος Παναγής
Φαλάς Σολωμός
Χ’’ Προκόπη Κωστής
Χρονίας Αντρέας
Χρονίας Παύλος
Ενορία Αναβρύσης
Γιάνναρου Γιάννης
Κολατσής Ευάγγελος
Λαζαρίδης Χριστόδουλος
Λάμπρου Ζαχαρίας
Μανόλη Ζαχαρίας
Παντελή Μικέλλη Μιχάλης
Παταπίου Μάρκος
Τανής Αντρέας
Τζιαούρης Αρέστης
Φραντζέσκου Καλλής
Χάρος Νίκος
Χατζηπολτού Ιωάννης
Χατζηπολτού Χριστόδουλος
Χονδρού Ζαχαρίας
Χριστοδούλου
Παπά Ιωάννης Νικόλα Διάκου (1827 – 1909)
Παπά Ιωάννης Νικόλα Διάκου (1827 – 1909)
Ο παπά Ιωάννης Νικόλα Διάκου καταγόμενος από το Ριζοκάρπασον είναι ο ιδρυτής και πρώτος οικονόμος του σημερινού Μοναστηριού του Αποστόλου Ανδρέα.
Ο παπά Ιωάννης εργάσθηκε σκληρά για την ανέγερση του νέου ναού από το 1855 και κατόρθωσε με ζητεία-εράνους να συγκεντρώσει οικονομική βοήθεια από τους πιστούς στην Κύπρο και στο εξωτερικό, «φέρων μαζί του μια βαρύτιμη παλαιά Εικόνα του Αγίου». (Τσικνοπούλλου, σ. 25)
Ο τότε Αρχιεπίσκοπος Μακάριος Α’ (1854-1865) έθεσε το όλο έργο της ανέγερσης του ναού κάτω από την πνευματική του εποπτεία.Ο ιερέας εργάστηκε με ζήλο και αφοσίωση για το φημισμένο Μοναστήρι και όταν πέθανε στις 4 Ιουλίου 1909, σε ηλικία 82 χρόνων, οι συμπατριώτες του τον έθαψαν έξω από την παλαιά Εκκλησία, όπου αργότερα στήθηκε και η μαρμάρινη προτομή του.
Για το παπά Ιωάννη γράφει ο ιστορικός Φραγκούδης :
«Ο την Μονήν διευθύνων Οικονόμος είναι σπάνιος τύπος ιερέως. Μόνος επιστατεί εις την καλλιέργειαν των κτημάτων, εις την είσπραξιν των εισοδημάτων, αυτός ενήργησε συνδρομάς διά την ανέγερσιν της Μονής, τα εισοδήματα της οποίας χρησιμοποιεί εις διατήρησιν Σχολείου αρρένων και θηλέων εν Ριζοκαρπάσω, εις φιλοξενίαν και εις διάφορα άλλα καλά διά την επαρχίαν, ής είναι ο δικαστής, ο αγαθός άγγελος. Τοιούτων ιερέων χρήζουσιν αληθώς όλα τα χωριά». (Τσικνοπούλλου, σ. 26)
